W związku z tym, że jakiś czas temu byłem sobie na rajdzie PK, poznałem mnóstwo przyśpiewek (które śpiewam już teraz zawsze przy okazji piwa czy 8) i było naprawdę bardzo zajebiaszczo (w tym miejscu zapomniałem do czego dążyłem w tym zdaniu, ale na szczęście mi się przypomniało) postanowiłem opisać część mojego wyżywienia (oczywiście tuż koło pasztetu) czyli zupkę chińską.

Składniki:

• zupka chińska

Jest to wersja rajdowa zupki.

Wstajemy rano, na kacu. Kładziemy się spać dalej. Po kilkunastu godzinach jednak się wstaje. Stajemy w kolejce z kubkiem, w którym jest nasza zupka (jeszcze sucha). Po kilkudziesięciu minutach czekania na wrzątek, który ma być już za chwilkę wpychasz się lekko w kolejkę i wydzierasz ostatnie krople wrzątku.

Następnie należy się szybko oddalić, żeby inni mogli się wkurzać, że nie starczyło dla nich wrzątku. Oczywiście w międzyczasie zapominasz zapłacić za wrzątek. I teraz patent wymyślony przez drugiego smerfa z tego zdjęcia (a wręcz Pani Smerfowej):



Patent jest następujący: po wsypaniu zupki do kubka i zalaniu jej wrzątkiem, na kubek zakładamy opakowanie po zupce, w taki sposób, że udaję pokrywkę i pozwala zupce się zaparzyć.

To w sumie tyle. Tak naprawdę to chciałem powiedzieć, że za rok też będę na rajdzie PK. I znowu będę nosił tą czapkę.

P.S.
Razem ze mną pojechał między innymi Mietek i robił nam zdjęcia.

Zbrudzone naczynia i nie tylko:

• kubek


• łyżka